De kracht van lichtpuntjes.

Ik luister de laatste tijd vaak een liedje van de Pentatonix- Light in the Hallway.

En ik ontdekte iets moois in de tekst namelijk:
So count your blessings every day.
It makes the monsters go away.
And everything will be okay.
You are not alone.
You are right at home.

Een van de dingen die ik de afgelopen jaren heb geleerd is dankbaar zijn voor dat wat er wel is en wel goed is.

En dat kan er zijn naast alles wat niet goed is.

En het kan heel goed zijn om daar regelmatig bij stil te staan.

Alles wat je aandacht geeft groeit..

De eerste keer dat ik die spreuk hoorde had ik er moeite mee.

Maar het klopt wel want als je het positieve voeding geeft dan wordt dat zaadje ook groter en kan het uitgroeien tot een prachtige bloem.

En dat maakt de mindere moeilijke zware dingen niet weg, maar het kan wel helpen om er op een andere manier mee om te kunnen gaan.

In donkere periode’ s deed ik mijn best om elke dag wat op te schrijven waar ik dankbaar voor was, en dat zorgde wel altijd net als bewustwording van dat wat er wel is.

Ik moest vaak oprecht zoeken, maar meestal was er altijd wel iets kleins wat ik kon vinden.

En al zijn er zoveel dingen die moeilijk zijn, dat puntje waar je dankbaar voor bent kan weer hoop geven.

Mijn leven is de afgelopen jaren in veel opzichten veranderd, ik ben enorm gegroeid in mijn mentale ontwikkeling.

En kreeg de goede hulp voor mijn Helings proces.

En ik woon nu al een paar jaar op mijzelf.

En heb ik eindelijk echt een veilig thuis om steeds naar terug te keren.

Dat zijn de dingen waar ik alleen al enorm dankbaar voor ben.

Ik heb veel lieve mensen om mij heen, en ik zit weer op school.

Ik ben dankbaar voor waar ik sta nu in mijn groei proces.

Dat betekend niet dat ik er al ben, en dat ik nooit meer last heb van dingen die ik moeilijk vind o.i.d.

Maar dat hoort niet alleen bij mijn trauma’s maar ook gewoon bij het leven.

Want iedereen heeft wel eens zijn ups en downs of ze nou een trauma hebben of niet.

Waar ben jij dankbaar voor?

Advertenties

Is het altijd makkelijk?

Ik schreef een blog over de slachtoffer rol,

Uit de slachtoffer rol

En ik kreeg er wat feedback op dat het niet altijd de slachtoffer rol is als je nog heel erg worsteld met trauma’s.

En dat je slachtoffer bent en mag erkennen voor jezelf dat je daar niks aan kunt doen.

Dat klopt helemaal.

En het is ook echt niet zo makkelijk als dat het soms misschien lijkt in mijn blogs!

Het is geen trucje wat je zomaar even doet.

Nee het is een proces met vallen en opstaan, zwemmen en bijna verdrinken en weer boven water komen.

Het enige wat ik met mijn blog wilde zeggen dat je niet altijd het slachtoffer hoeft te blijven en dat je naast het feit dat je slachtoffer bent van verschrikkelijke dingen waar je niks aan kon doen.

Je nu wel kan leren de verantwoordelijkheid te nemen over je keuze’ s en over je eigen geluk.

En dat je nog zoveel meer bent dan alleen een slachtoffer..

En nee het is niet altijd makkelijk.

Ik heb vaak nog weinig compassie voor mezelf.

Dat is mijn valkuil en tegelijkertijd is mijn drive om verder te komen heel sterk.

Niet te lang bij de pakken neerzitten, maar verder gaan.

Terwijl ik natuurlijk best wel eens verdrietig, boos en angstig mag zijn.

Daarin mag ik nog leren en daar ben ik steeds meer in aan het leren.

Maar mijn drive om verder te komen, heeft mij tegelijkertijd heel ver gebracht.

Ik wil ook absoluut niet de indruk wekken dat het leven met ernstige trauma’s en Ptss makkelijk is.

Want dat is het niet kan ik zeggen uit ervaring..

En je bent vaak het slachtoffer van verschrikkelijke dingen waarin je totaal geen controle had als je hier last van hebt.

Dan is het vaak heel moeilijk om daarna te geloven in je eigen regie en kracht.

En als je last hebt van herbelevingen of nachtmerries o.i.d. is het ook geen keuze.

Maar je kan wel je best doen goed voor jezelf te zorgen en bijvoorbeeld om hulp vragen en dingen zoeken die jou helpen of kunnen helpen.

Ook voor mij is het nog niet altijd makkelijk.

En ik voer vaak ook nog een strijd met herbelevingen en nachtmerries en met andere problemen gerelateerd aan mijn trauma’s.

Maar ik doe mijn best om de focus ergens anders op te leggen en op de dingen die wel goed gaan.

Dat betekend niet dat al mijn problemen zijn opgelost, en dat mijn leven perfect is.

Maar dat hoeft ook niet..

Ik heb alleen geleerd er anders mee om te gaan.

En ook voor mij is het een heel zwaar proces geweest om te komen waar ik nu sta in mijn leven en in het proces van helen van mijn trauma’s.

Het is niet altijd makkelijk, maar ik probeer de hobbels op mijn weg te zien als uitdagingen om daar vervolgens zelf door te groeien als mens.

En ook ik glij nog regelmatig op mijn mond, maar ik sta daarna ook weer op.

Want elke keer kan je weer opstaan, Misschien niet altijd meteen maar ook dat is oké.

Ik had deze week ook geen makkelijke week en werd veel geconfronteerd met oude pijn, en triggers.

Maar ik leerde er ook van en kreeg er inzicht van in mezelf dat ik bijvoorbeeld meer compassie mag hebben voor mezelf.

En mezelf meer mag leren accepteren.

En aan welke dingen en thema’s ik nog meer kan werken etc.

Maar ook dat ik meer aankan dan ik denk.

En dat ik mag en kan vertrouwen op mijn kracht.

En wat voor waardevolle vaardigheid het eigenlijk is als jezelf je liefdevolle ouder kunt zijn voor het innerlijk gekwetste kind.. En als je ook om hulp kunt vragen als je er zelf even niet uitkomt.

Want dat is wat mij er deze week doorheen heeft gesleept.

Ik schreef er eerder een blog over en het helpt, ik vind het echt een waardevolle vaardigheid als het lukt.

En ook dat is niet altijd makkelijk en vaak is het ook gewoon heel moeilijk.

Maar het gaat met vallen en opstaan.

Zwemmen, soms kopje onder gaan maar daarna weer bovenwater komen. 

Je wonden tegenkomen, de pijn voelen.

En er voor zorgen zoals je ook doet bij fysieke wonden. 

Zodat het kan genezen en herstellen. 

Het gekwetste kind deel helen!

Het leven is een uitdaging waarin je steeds weer kunt groeien als mens.

Waarin je steeds weer kunt kiezen om de hobbels op je pad te beklimmen en daar weer van te groeien.

Niet altijd makkelijk, maar het is niet onmogelijk om te groeien.

Het heeft soms tijd nodig om te groeien en dat mag je accepteren, maar het is niet onmogelijk om te groeien. ❤

Uit de slachtoffer rol

Je kent het vast, iemand zegt tegen je kom is uit die slachtoffer rol.En jij voelt je enorm gefrustreerd want je denkt maar ik ben toch slachtoffer want ik heb hele erge dingen meegemaakt vroeger..

Je voelt je niet gezien, en niet gehoord in hoe zwaar je het wel niet hebt en andere hebben het allemaal veel makkelijker toch?

Het is niet raar en gek en ook ik heb deze momenten gekend in mijn leven.

Toen ik nog een heel groot stuk minder ver was in mijn proces..

Voor mij heeft het heel erg geholpen om het verschil te leren begrijpen tussen slachtoffer zijn en tussen de slachtoffer rol.

Als je in de slachtoffer rol zit, dan heb je het gevoel alsof alles je maar word aangedaan, en je er zelf niks aan kunt doen en dan komen er steeds nieuwe dingen bij die jou maar overkomen en waar je slachtoffer van bent.

En dat zijn vaak de meest simpele dingen:

Zoals bijvoorbeeld die 3 die je haalde voor dat proefwerk.

Terwijl je niet goed geleerd hebt.

Als je in de slachtoffer rol zit:

Dan ligt het allemaal niet aan jou maar nee dan ligt het aan de docent die jou geen beter cijfer gunt.

Het is allemaal niet eerlijk waarom doen ze het mij allemaal aan?

Mensen zien jou harde werken niet etc.

Zo kijk je er dan naar als je in de slachtoffer rol zit.

Terwijl iemand die niet in de slachtoffer rol zit, denkt: Dat was niet handig van mij, voortaan ga ik beter leren en dan heb ik de kans op een hoger cijfer voor dat proefwerk.

Of als het een vak is wat een moeilijk vak is: Ik ga toch maar is om extra uitleg of hulp vragen om het beter onder de knie te krijgen.

Degene die niet in de slachtoffer rol zit vergroot zijn mogelijkheden om de volgende keer een hoger cijfer te krijgen.

En degene die er wel in de slachtoffer rol zit niet.

Dit is een simpel voorbeeld van hoe het kan gaan, de situatie blijft het zelfde maar de manier waarmee je er mee omgaat is anders waardoor de uitkomst van de situatie ook anders word.

Degene die niet in de slachtoffer rol zit, neemt verantwoordelijkheid over zijn eigen leer proces, en degene die wel in de slachtoffer rol zit die schuift de verantwoordelijkheid op de ander af.

En kijkt niet naar zijn eigen aandeel van de situatie.

Je voelt je als het ware een hulpeloos slachtoffer van het leven als je in de slachtoffer rol zit.

Als je slachtoffer bent van bijvoorbeeld seksueel misbruik, geweld of een andere gebeurtenis die je heeft getraumatiseerd dan had je geen controle.

Dan voel je je regelmatig weer net zo hulpeloos en machteloos als je was tijdens de traumatische gebeurtenissen die je hebben getraumatiseerd.Dan is het leven vaak eng en moeilijk.

En lijkt het leven je maar te overkomen.

Veel slachtoffers zullen deze fase kennen, en vaak moet je ook door deze fase heen om vervolgens weer de regie terug te pakken over je leven.

Het is oké om verdrietig, angstig en ontzettend boos te zijn na wat je is overkomen, en dat mag je herkennen, en erkennen voor jezelf.

Maar je hoeft je er niet mee te identificeren, want jij hebt de keuze om de regie terug te pakken over je leven en over hoe je er mee omgaat.

Blijf je voor altijd ongelukkig, of ga je er alles aan doen om toch gelukkig te worden?

Soms heb je daar hulp bij nodig ook dat is oké.

Ook op het moment dat je hulp vraagt en die hulp aan neemt en je best doet wat uit die hulp te halen ben je al bezig om verantwoordelijkheid te nemen over jou leven en over jou geluk.

Maar ook op het moment dat je hulp krijgt, moet je het zelf doen met die hulp als ondersteuning.

Ik zeg zelf altijd, ik ben niet verantwoordelijk voor wat er is gebeurd in mijn jeugd, maar wel voor hoe ik er in het nu mee omga.

Makkelijk is het niet altijd, en ook ik heb zo mijn beperkingen en worstelingen daarin.

Die ik probeer te zien als uitdagingen en als mogelijkheden om steeds weer te groeien als mens.

Iemand die dat ook doet en waar ik veel bewondering voor heb is de drijfveer achter Ptss de baas.

www.ptssdebaas.nl.

Een pad ontstaat door er op te lopen en tijdens een lezing van haar leerde ik dat je naast oude paden ook nieuwe paden kan aanleggen waardoor je de oude paden steeds minder nodig hebt.

Ja ik ben slachtoffer van een onveilige jeugd, en ik heb veel meegemaakt.

Maar dat betekend voor mij niet dat ik daar de rest van mijn leven om ga zitten treuren in een hoekje.

In tegendeel ik ben bezig te groeien en mijn eigen keuze’ s te maken steeds weer. En om steeds weer nieuwe verbindingen aan te leggen.

Bianca van ptss de baas zegt altijd: Kies je voor je gelijk of voor je geluk?

En dat vind ik een mooie om deze blog mee af te sluiten.

Nieuwe ervaringen en groei.

Ongeveer 3 weken geleden ging ik mee op een groeps vakantie met leeftijds genoten.

Dit was voor mij een enorme uitdaging, ik heb mij van te voren heel druk gemaakt over of ik wel geaccepteerd zou worden door de groep.

Of ik het wel aan zou kunnen op reis met zoveel mensen die ik niet kende.

En ik heb veel angst gehad van te voren omdat het een gemengde groep was.

En omdat er 2 mannelijke begeleiders waren..

Met een van die begeleiders mocht ik meerijden, iets wat ik van te voren heel eng vond en veel angst voor had.

Tijdens de rit had ik ook de nodige spanning.

Maar het was een positieve ervaring in dat je angst en spanning kunt hebben wat aan het verleden gerelateerd is, maar dat het nu veilig is ondanks die angst.

Ik had hem nog nooit gezien, en zijn naam deed mij denken aan ‘een van mijn daders.’

Maar ik heb er voor gekozen om nieuwe neurale paden aan te leggen naast de paden van het verleden.En het gewoon allemaal aan te gaan ondanks de angst.

Ik vond het niet makkelijk, en ik ben mezelf en mijn verleden ook behoorlijk wat keren tegen gekomen die week en tijdens de auto rit!

Maar ik heb echt onwijs veel geleerd.En uiteindelijk ook heel veel plezier gehad naast de moeilijke momenten.

Ik ben gevallen en weer opgestaan.

Ik heb geleerd dat ik plezier kan maken naast de pijn en angst die er ook nog zit en die ik nog regelmatig tegenkom.

Ik heb nieuwe ervaringen op gedaan in het contact met andere mensen, en met name in het contact met mannen.

Ik heb weer een nieuwe ervaring op gedaan in het contact met mannen.

En dat heeft mij nog meer laten ervaren dat er ook mannen zijn die gewoon oke zijn.

Ik heb geleerd mijzelf wat meer te accepteren en met wat meer mildheid naar mezelf te kijken.

En ik heb mogen ervaren hoe het is om ergens echt bij te horen en geaccepteerd te worden.

Om gewoon te kunnen ‘zijn’ en veilig te zijn.

Dat heeft veel met mij gedaan.

En is voor mij weer een extra ervaring in dat het nu echt anders is.

Het was een week waarin er weer een hoop groei heeft mogen plaatsvinden.

En waarin ik oprecht heb kunnen genieten en plezier heb gehad.

Na die week is er ook weer een hoop gebeurd. Moeilijke gebeurtenissen.

Waar ik beter en met wat meer vertrouwen mee kon en kan omgaan. Maar ook veel positieve dingen en veranderingen.

Mijn leven komt steeds meer in het perspectief van leven ipv overleven.

En steeds minder in het perspectief van trauma en dat is een positieve verandering.

Het is vaak nog niet makkelijk, maar het lukt mij steeds beter te blijven ademen.

Los te laten wat ik niet vast wil houden. En te accepteren dat het soms gewoon niet goed gaat.

Om te vallen en dan weer op te staan!

En ook te accepteren dat groeien nou eenmaal in stapjes gaat. En met vallen en opstaan.

Maar mijn meest waardevolle les die ik meeneem van deze ervaring is,

Dat de mooie dingen en de verdrietige dingen naast elkaar kunnen bestaan.

Want ja het is verdrietig dat ik zo’n jeugd heb gehad, maar het is mooi dat ik nu zoveel heb om dankbaar voor te zijn.

En zoveel mooie nieuwe ervaringen op doe.

Dat er zoveel mooie mensen om mij heen zijn die mij accepteren en mij waarderen gewoon zoals ik ben.

Ik ben ook nog wel regelmatig boos, verdrietig, angstig, onzeker etc.

De ene keer is dat gerelateerd aan het verleden.Dan heb ik een herbeleving.

En de andere keer is het gerelateerd aan een situatie in het nu die moeilijk voor mij is.

En dat is oke dat ik dat voel, maar daarnaast is er ook steeds meer ruimte om te huilen van het lachen.

En oprecht te genieten van de mooie dingen. ♡

Veel verandering en groei dus! :’)

Bij het kano varen kwam iemand met het idee om een steen te zoeken, die steen ergens voor te laten staan uit het verleden of uit het nu wat je los wilt laten.

En die steen tijdens het kano varen weg te gooien.

Ik gooide drie stenen weg waarvan ‘een’ grote steen, de grote  steen stond voor een stuk van mijn verleden met misbruik en geweld. Een van de kleine stenen stond voor het onterechte schuld gevoel bij meerdere trauma’s oa het overlijden van mijn moeder toen ik nog een klein kind was waar ik afscheid van wil nemen.

En de andere kleine steen stond voor mijn onzekerheid die ik graag wil loslaten.

Ik gooide deze stenen weg, en het deed echt wel wat met mij. Op positief vlak.

Ik vond tijdens het kano varen en tijdens de tussenstop die we maakte bij een strandje een hartvormige steen.

En die nam ik mee naar huis en daarmee nam ik mijn nieuwe ervaringen en de lessen die ik op deed mee naar huis!

Nu ligt de steen op mijn tafeltje in huis, en als ik er naar kijk denk ik aan de nieuwe ervaringen die ik op heb gedaan.

En hij staat voor mij symbolisch voor dat ik mijzelf mag accepteren.

Het gekwetste kind deel helen!

Kwetsbaarheid is vaak een moeilijk thema.

Maar bij mensen met een jeugd trauma is het vaak nog net iets complexer omdat ze daar als kind vaak niet zulke goede ervaringen mee hebben.

Omdat het bijvoorbeeld niet veilig was om je kwetsbaarheid er te laten zijn of omdat het niet gezien/gehoord werd.

Als het ware is dat kind, dat verdrietige eenzame bange kind omdat het geen ruimte had zich te uitte en omdat het alle pijn en emoties niet kon verwerken nog steeds aanwezig in mijn leven.

En ook in het leven van veel lotgenoten die getraumatiseerd zijn in hun jeugd.

Dat kan nog al eens ingewikkeld zijn omdat ik mij nogal eens dat Angstige , Verdrietige, Eenzame kind kan voelen in het nu.

En om daar dan vervolgens mee om te gaan treden er vaak allerlei reacties in werking die vroeger mijn manier waren om te overleven, en die nu natuurlijk helemaal niet meer nodig zijn.

Die het kind in mij eigenlijk alleen maar verder overstuur maken.

Want als je boos gaat zitten doen of afwijzend tegen een kind wat al bang is en overstuur dan word het vaak alleen maar meer overstuur..

En heel veel reacties die ik heb op dingen die in het nu gebeuren die oude pijn triggeren zijn niet meer adequaat en handig in het nu.

De laatste tijd ben ik steeds meer aan het leren mijn eigen liefdevolle ouder te zijn voor dat gekwetste en gewonde kind deel in mij.

En leer ik steeds meer dat meisje te omarmen en te accepteren dat ze er nou eenmaal is.

En haar niet meer steeds af te wijzen en boos te worden omdat ze weer voorbij komt.

Maar om wel te reageren als een gezonde volwassene.

Dat het kleine meisje er wel mag zijn met al haar pijn, maar dat ze niet de regie hoeft over te nemen.

Ik denk zelf dat het de kunst is om te leren het gekwetste kind te omarmen, maar wel te reageren vanuit de gezonde volwassene.

Je kan als het ware je eigen gezonde ouder leren zijn.

In trauma therapie werken we en hebben we ook wel eens gewerkt naast de EMDR en exposure en schema therapie met imaginatie therapie en met imaginaire rescripting.

En ik merk dat dat erg goed werkt en dat er daarmee ook echt mooie dingen kunnen gebeuren.

En dat er ook dingen kunnen veranderen op gevoelsmatig niveau.

Voor meer informatie over wat het precies is zet ik een link hieronder:

http://www.mandala.be/schematherapie/imaginatie.html

Het is niet altijd makkelijk, en het is  soms ook een strijd van wanneer is het oke om het gekwetste kind deel er te laten zijn, en wanneer is het tijd voor de gezonde volwassene.

Soms is het dus een soort strijd tussen de gezonde volwassene en het gekwetste kind.

Terwijl de kunst is samenwerking.

Mijn therapeute zei daar ooit iets heel moois over, over de tegenstrijdigheid van de gezonde volwassene en het gekwetste kind.En de strijd tussen die twee wat er ook is toen ik daar heel erg mee worstelde doordat ik weer volop in de kind modus zat:
Het is moeilijk en begrijpelijk dat je dit alles ervaart, je zit als het ware weer volop in de kind modus die dit alles heeft meegemaakt.
Gelukkig is er de gezonde volwassene die de goede gedachten heeft.
Al is het soms moeilijk die de ruimte te geven en zal het op gevoelsmatig niveau niet altijd als geloofwaardig binnenkomen.
Het volwassen stuk van jou ziet het goed, maar het is soms nog heel moeilijk daarop te vertrouwen en het lijkt zo in tegenspraak met alles wat je leert.
Enerzijds vertrouwen op je gevoel en dat mag er zijn, anderzijds: wanneer mag je er vanuit gaan dat je gevoel nog een oude reactie is en eigenlijk niet adequaat in betreffende situatie..

Mijn hoofd kan vaak hele verstandige en goede dingen zeggen, maar ik word vaak nog overspoeld door het gevoel weer dat kind te zijn.Vaak gebeurd dat in een herbeleving of door een situatie in het nu wat oude pijn triggert.

En dan is het vaak ook een hele uitdaging om kalm te blijven want dan zit ik er helemaal in.

Maar ik leer steeds meer te zien dat er dan vaak iets ouds geraakt is en dat het nu anders is.

Vaak blijkt de situatie die dan oude pijn triggert dan ook heel anders in elkaar te zitten.

Dan wat het kind deel er gekleurd door eerdere ervaringen van maakt..

Ik leer de laatste tijd veel over hechting, verbinding, mijn innerlijk gekwetste kind en over de gezonde volwassene die er ook is.

Ik leer ook dat het naast elkaar kan bestaan.

Je kan je bijvoorbeeld bang voelen maar ondanks de angst toch dingen aangaan.

En vaak zijn dat dan de ervaringen waar je van kan leren dat je niet meer bang hoeft te zijn bijvoorbeeld.

Ook leer ik anders te reageren op situaties die moeilijk voor mij zijn.

Een heel mooi voorbeeld daarvan is ongeveer 2 weken geleden, ik was op een lezing van een lotgenoot over PTSS.

Er was daar een man en die ging naast mij zitten.

Ik had de keuze om te vragen aan degene die mee was met mij of we van plaats konden wisselen.

Ik koos bewust om te blijven zitten, dat was al een uitdaging op zich maar toen gebeurde er wat en die man werd boos en begon te schreeuwen.

Ik liep huilend weg en was erg geschrokken en schoot in een herbeleving, in plaats van boos te worden op mezelf, zei ik tegen mezelf dat het goed was en dat het nu veilig is en 2018.

En toen ik weer wat gekalmeerd was liep ik weer terug.

Het werkt niet altijd zo makkelijk, en ik heb ook nog wel even last gehad van het voorval, maar het heeft ook heel helend gewerkt.

Omdat het mij lukte als een gezonde volwassene te zorgen voor dat bange stuk in mij, en om terug te komen in het hier en nu.

Het is niet altijd zo makkelijk.

En ook ik worstel vaak nog met herbelevingen en met dat gekwetste/gewonde kind stuk in mij.

Maar door de gezonde volwassene en het gekwetste kind te laten samenwerken doe ik ook andere ervaringen op.

En leer ik eigenlijk steeds meer dat het nu anders is, en dat ik eigen regie heb hoe machteloos en bang ik mij ook kan voelen.

En het werkt enorm helend. ❤

Want nu kan ik het innerlijke kind alsnog geven wat het nodig heeft.

En gelukkig hoef ik dat niet alleen te doen en zijn er mensen die mij daarin willen steunen waar nodig.

Ik kocht vorige week een beeldje en voor mij staat dat beeldje symbool voor dat ik zelf mijn gezonde liefdevolle moeder kan zijn.

En dat ik het innerlijke kind mag koesteren en verzorgen met alles wat daarbij hoort.

Ook schreef ik een gedicht waarbij ik dit beeldje vond passen, een gedicht wat ik al eerder vandaag heb gedeeld op deze blog:

Gedicht innerlijke kind en gezonde volwassene.

Gedicht innerlijke kind en gezonde volwassene.

Ik schreef vorige week een gedicht en het zegt voor mij heel veel over waar ik nu sta in mijn proces van helen.

Een klein meisje wat niet meer alleen is, maar wat zich nog wel eens zo voelt.
Een klein meisje die steeds meer leert wat er met liefde word bedoeld.
Een klein meisje wat het eng vind mensen dichtbij te laten.
En om de liefde toe te laten.
Ze vind het eng, want wat als ze weer word verlaten?
Ze trekt aan en duwt.
Want ze wilt wel dichtbij, maar vind het ook eng en het maakt haar bang.
De gezonde volwassene die gerust stelt, en haar laat uitproberen.
Nieuwe ervaringen laat opdoen.
Nieuwe dingen helpt te leren.
De gezonde volwassene die steeds sterker is.
De gezonde volwassene die mag groeien.
En het kleine meisje leert dat het leven nu anders is.
Veiligheid en liefde was vroeger een groot gemis.
Maar nu is het er wel.
De gezonde volwassene en het kleine meisje.
Hand in hand, mogen ze samensmelten tot een geheel.💕

Bij dit gedicht vond ik een prachtig beeldje, voor mij staat dit beeldje symbool voor dat ik mijn eigen gezonde liefdevolle ouder kan en mag zijn en dat ik voor dat kind in mij mag zorgen met alles wat daar bij hoort.

Je bent nu veilig ondanks het toen.

Een van de dingen die ik mezelf vaak probeer te zeggen als ik weer eens last heb van herbelevingen is:

Je bent nu veilig, het is 2018 het is nu anders.

Je bent veilig.

Soms helpt het, maar lang niet altijd.

Omdat zo’n herbeleving je echt heel erg naar het toen trekt, ik merk zelf dat tijdens zo’n herbeleving ik mij weer helemaal dat kind voel van toen, en dat ik zelfs lichamelijk het gevoel heb alsof het weer helemaal opnieuw gebeurd.

Alsof ik weer opnieuw misbruikt word, alsof er weer opnieuw geweld tegen mij gebruikt word etc. Alsof ik weer onveilig ben en weer dat kind ben wat machteloos is.

Ik had er laatst een gesprek over met een vriendin, die tevens ook lotgenoot is van seksueel misbruik die ook last hiervan heeft.

Er word de laatste tijd ook steeds meer bekendheid gegeven aan het feit dat trauma niet alleen iets is in je hoofd maar dat het ook in je lijf opgeslagen is.

Toen ik een keer vroeg aan mijn Psychologe of er ook zoiets bestaat als lichamelijke herbelevingen en of waar ik last van had normaal was omdat ik mij er best wel over in paniek voelde.

Toen gaf ze een best wel waardevol antwoord:

Je lichaam verkeert in een soort shock van de herbeleving, wat heftig dat dit soort processen bijna als vanzelf zich voordoen, dat je het allemaal zo moet herbeleven.

Eigenlijk zit alles wat we ooit meemaken als een soort “kennis” opgeslagen in je lijf dus, ja, je lichaam herbeleeft ook het misbruik en, hoe raar het misschien ook klinkt, je lichaam zal blij zijn dat het door jou gehoord/erkend wordt. Alleen dan kun je het op alle fronten verwerken.

Wat mij meestal helpt tijdens zo’n herbeleving is om te bewegen en om bijvoorbeeld te schoppen tegen een bal en in gedachten letterlijk de daders van mij af te schoppen zodat ik letterlijk voel dat ik nu de controle heb en dat het nu anders is.

Als dat niet werkt, heb ik gelukkig veilige mensen in mijn omgeving die ik kan opzoeken of bellen.

Ook al is dat ook niet altijd makkelijk omdat ik mij op die momenten veel liever verstop en geen mensen zie omdat ik op zo’n moment eigenlijk ook heel bang voor mensen ben.

Toch doorbreekt het opzoeken van veilige mensen vaak wel iets.

Met deze dingen probeer ik de regie te blijven houden ondanks de extreme angst en ondanks dat ik weer overspoeld word op zo’n moment.

Vaak overspoelen de herbelevingen mij ook nog wel, en is het moeilijk het verleden en het nu uit elkaar te houden omdat zo’n herbeleving heel intens kan zijn.

En daarom ben ik ook nog steeds bezig met trauma therapie om mijn verleden een plaatsje te geven en om niet meer zo overspoeld te worden door het verleden.

Maar toch merk ik dat er wel verbetering in zit doordat ik al een heel stuk van mijn trauma’s heb doorwerkt&verwerkt.

En omdat ik nu een aantal tools in handen heb die zorgen dat ik beter met mijn herbelevingen om kan gaan.

Vaak lukt het ook nog niet om er controle en regie over te hebben omdat het mij nog overspoeld, maar de keren dat het mij lukt is al een enorme winst.

Ik ben nu veilig, ook al voelt het nog niet altijd zo.

Dit liedje vind ik een ontzettend passend liedje, want het bange kind in mij is nu veilig.